Osoby z autyzmem mają trudność rozpoznawania własnych emocji, nazywania ich
i wyrażania za pomocą mimiki, gestów i słów. Nie oznacza to, że nie posiadają emocji, że nie przeżywają silnych uczuć. Potrzebują kontaktu z drugim człowiekiem, często są osobami wysokolękowymi, zagubionymi w świecie konwenansów, niepisanych zasad
i dwuznaczności.
Charakterystyczne zachowania obserwowane w dzieciństwie, które powodują wyzwania dla osiągnięcia pozytywnych rezultatów w życiu dorosłym tych osób:
• Sposób uczenia się
– ograniczone/zawężone skupienie uwagi
– obniżone funkcje wykonawcze (organizacja pracy, czasu, czynności)
– uczenie intuicyjne - w małym zakresie (raczej zasady, reguły, skrypty postępowania; dosłowne uczenie się)
• Umiejętności społeczne
– problemy z rozumieniem myśli innych ludzi ( teoria umysłu), co może prowadzić do częstych pomyłek w odczytywaniu sygnałów społecznych
• Współwystępujące lęki
Silny niepokój może prowadzić do niskiej regulacji emocjonalnej
Działania wspierające osiągnięcie satysfakcjonującego dorosłego życia:
1. Styl uczenia się
• nauka skupiania uwagi na ważnych informacjach
• rozwijanie umiejętności organizacji, planowania czasu
• rozwijanie umiejętności uczenia się
2. Umiejętności społecznego komunikowania się:
• trenowanie konkretnych umiejętności społecznych w tym proszenia o pomoc
3. Współwystępujący lęk:
• uczenie technik radzenia sobie z trudnymi emocjami
JAK WSPIERAĆ – CO POMAGA?
• 1. Stawiać wymagania. Być konsekwentnym, wytrwałym. Dzieci z autyzmem uczą się w NIESTANDARDOWY sposób – skokowe osiąganie umiejętności.
• 2. Podążać za dzieckiem – wymagać. (wytrwale ćwiczyć, trenować, zachęcać, jak najwięcej w naturalnych codziennych sytuacjach).
• 3. Dostosować język, jako styl komunikacji – narzędzie wspomagające terapię oraz środowisko rówieśnicze. Komunikat konkretny, krótki, kierujący zachowaniem, w kontekście. Opisz i określ oczekiwania. (Powiedz, co MA ROBIĆ).
4. Bądź wzorem dla innych.
Nauczyciel poprzez swoje zachowanie w stosunku do osoby z autyzmem jest modelem zachowania dla grupy rówieśniczej. Ciepła relacja między dorosłym a dzieckiem sprzyja rozwojowi dziecka oraz przygotowuje grupę rówieśniczą do wykształcenia dojrzałej , świadomej postawy wobec niepełnosprawnego rówieśnika.